Opvulnootjes

Een tijdje zat ik in de trein zonder oortjes.
Dat was ook maar zozo, je wil dan toch soezen of doezen.
Toen koos ik maar voor muziek. Mijn oortjes hadden Bach te bieden.
Hoe zit het toch met Bach, dacht ik.
Je zit verzeild in een fuga met 3 soggetti, die een vrije indruk maakt.
Maar analyseer je het, zo weet ik toevallig, dan zit het toch verdomd goed in elkaar.
Is er tussen de thema's en motieven nog plaats voor opvulnoten?

Ik wist het niet zo goed meer. Ik ken Bach inmiddels
zo goed dat ik weet dat elke noot nog minstens variant op is.
Toch zijn er ook noten die ertussendoor glijden.
Hij moest toch ook zijn schema's aan elkaar lassen.
Soms een nootje, soms een glijdend quasi-motiefje.
Je waant je in Debussy of een speelse reprise van Haydn.

Er komt zowaar een zachte Bach naar boven.
Klanken suggereren contrapuntjes en wolkjes,
maar wordt er niet toch een volgend thema geïntroduceerd?
Ik wil het niet weten, doe desnoods alsof
de nootjes van een andere planeet komen,
verdwaald zijn tussen de grote bomen
en zochten naar een uitweg,
waren zij niet zo tevreden
ingewikkeld in de vervlochten lijnen.

Nee, op de ontmaskeraar van deze
momentjes
zit ik zeker niet te wachten.

Ik weet even niet beter,
Bach wordt weer gewoon
een luisteroefening.