Wij waren erbij

Er kunnen hoogwaardige momenten bestaan waarop we ons bevoorrecht voelen.

Soms gaan ze gepaard met een geperfectioneerde show, zoals Matthijs van Nieuwkerk in gesprek met de terminale Denker des Vaderlands.

Soms gaan ze gepaard met geaccumuleerde ervaring, zoals de filosoof die meent dat de stervende geen probleem maakt van zijn dood en zijn naaste wel.

Soms ook gaan ze gepaard met pijn, zoals de vrouw op het bed met haar dochter, de dochter die zorgzaam en gelukkig haar laatste dagen meemaakt.

Het leren sterven wordt er alleen maar raadselachtiger van. Ons bevoorrechte raadsel.

Boots on the ground

Terugkomend van de Radboudlezing voegde zich een enthousiasteling bij ons groepje die zijn bewondering voor de spreker niet onder stoelen of banken stak. Hij wilde zijn bewondering zo graag met ons delen dat hij zo ver mogelijk met ons meeging. Hij wilde alles van ons weten, welke achtergrond we hadden en hoe we heetten.

De verleiding is groot om deze leipo niet in verband te brengen met de spreker van vanavond. Maar daarmee doe je beiden tekort. Had de spreker van vanavond wel voldoende rekening gehouden met de aanwezigheid van leipo's in zijn publiek? Of had hij er juist teveel rekening mee gehouden en zijn publiek zodoende onderschat?

Hoe dan ook, wat vooral te denken gaf was de kloof tussen de zeer uitdagende situatie en de 'unexceptional' leiders van het moment, c.q. de mensen die deze leiders kiezen. De wereld zou nog steeds gered worden, ware het niet dat de leipo's zich aan ons vastklampten en ons niet lieten opstijgen naar hoge intellectuele luchten!