Verlangen naar het noorderlicht

Als je naar iets verlangt, hoeft dat niet per se betekenis te hebben, een betekenis die je destilleert uit dat verlangen. Omgekeerd kan wel. Er is een betekenis, iets ingrijpends dat gebeurt en betekenis heeft voor iedereen, bijvoorbeeld als je ongeneeslijk ziek bent. Je verlangen kan opspringen uit die samenhang. Ineens weet je wat je echt wil en belangrijk vindt.

Daarom voelt het misplaatst om te schrijven wat ik vandaag heb meegemaakt, en er vervolgens een betekenis uit te destilleren. Zo belandt alles uiteindelijk bij de bespiegelende schrijver die de gebeurtenis bij zijn begrip brengt. Wat er gebeurt wordt zodoende van zijn emotionele lading ontdaan.

Hoe kunnen we het verlangen redden, zonder het op te vatten als onderdeel van een bucket list? En zonder het op te vatten als het streven naar een doel dat, als het verlangen wordt vervuld, het opslokt en ongedaan maakt?

Ik stel me voor dat we in een soort grot zitten, een grot zoals Plato die beschreef. We kijken naar schaduwen op de muur, naar een film met bewegende hemelgordijnen, het noorderlicht. De film doet uit alle macht zijn best om ons al die zaken uit te leggen. O joh, het zijn gewoon magnetische velden. O joh, we zijn toe aan een nieuwe uitdaging en schieten satelliet nummer tweeduizend de lucht in om die zonnepieken beter in kaart te brengen.

Altijd resulteert die uitleg in een triomf. De zon kan nog zo zijn stralen op de aarde af schieten, wij meten die stralen gewoon. Wij laten alles zien zoals het echt is. Uiteindelijk bepalen wij de betekenis van die stralen: de eerste dag van het jaar, de onvervuilde energie. Brallend koper bezegelt de zaak. En altijd beleven we dat verhaal ook als een opstanding. De SOHO-satelliet tussen aarde en zon raakte bevroren als gevolg van een foute besturingsopdracht. Maar wonder boven wonder kwam de apparatuur na enkele maanden weer op gang, SOHO 'was opgestaan uit de dood'.

Tegenover die uitleg zaten wij, met Lies in ons midden. Lies is ongeneeslijk ziek en wilde graag een keer het Noorderlicht zien. De film in Omniversum was de haalbaarste manier om dat te bereiken, met bovendien al haar vrienden om haar heen. Voor Lies zal er waarschijnlijk geen opstanding uit de dood zijn, ze gelooft er ook zelf niet in.

En zo kwam het dat het verlangen weliswaar vervuld werd, maar zich tevens staande hield, oog in oog met de symboliek van triomf en opstanding, oog in oog met de wetenschap die het verlangen zo vaak neutraliseert. Ik heb het meegemaakt, maar hoop dat ik het niet heb uitgelegd. Het was mooi.