Ik raakte de heg en ik liep wat krasjes op.
Er ontvouwt zich een spel van vergroting en verkleining.
Het zijn maar krasjes.
Het zijn wel dure krasjes.
Het is maar een auto.
Het is wel categorie beschadiging zus en zo.
Het is maar geld.
Het is wel in plaats van dit en dat.
Het is maar uiterlijk.
Het is wel iets in mezelf dat bleef draaien.
Pieker niet, je kunt er niets aan veranderen.
Het is precies je onvermogen de auto te laten staan dat het heeft veroorzaakt.
Het is maar wat het is.
Het is wat je erbij voelt, denkt, fantaseert.
Ik stel me een idioot grote tollende wereld voor die vanuit dit kalme centrum draait, uitgeschoten en opgeslokt wordt.
Wat we de juiste proporties noemen is een distributiecentrum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten