Je kunt kijken naar de jeans in kwestie of naar de prijzen, of naar allebei.
Ik ben uiteindelijk getogen naar het Jeans Centre, nadat ik eerder de We en de Esprit had geprobeerd. Een reeds langere geschiedenis met jeans had me overgedetermineerd, hetgeen in concreto betekende dat ik niet openstond voor duurdere jeans of voor jeans die er apart uitzagen.
Ook was ik behoorlijk beïnvloed, op het intimiderende af, door Arno Kantelberg die iets heeft tegen stone washed en anderszins bewerkte jeans. Liever geen jeans, zegt hij, maar als je ze dan toch meent te moeten dragen, dan niet van die bewerkte.
Het meisje dat me hielp was lichtelijk verbaasd over mijn wens, de onbewerkte jeans. Maar ze zag hem wel heel snel en hielp me meteen. En toen ik op het punt stond het pashok te verlaten stond ze er alweer klaar, met een maatje groter. Dat bleek nodig, hoewel ook de kleinere maat mij volgens haar wel paste. Maar ik wil niet met een pijnlijke hand hoeven zoeken in mijn broekzak, naar mobiel of sleutels. Dus dan maar die jeans samenhouden met mijn riem.
Het meisje raadde me mijn jeans bijna af, zo verrast was ze door mijn wens een gewone jeans te kopen.
Bedankt, mevrouw van de winkel (ze was al iets ouder), bedankt Arno. Ik loop nu rond met een goedkope jeans, en met een licht schuldgevoel, omdat goedkope kleren misschien een prijs hebben gekost aan de andere kant van de wereld, kinderlevens, levenskwaliteit, onderbetaling.
Ook hen, die makers van mijn jeans, bedank ik hierbij. Jongens, meisjes, kinderen, bedankt!
