De geboorte van Antonius op de dertiende

Ja, het is inderdaad wel schuifelen over die stoepen. We willen maar niet dansen, dit in weerwil van het advies van mijn coach destijds die zei dat ik het gevoel moest hebben dat ik over het ijs fietste, zonder na te denken, overeind blijvend. En in weerwil van mijn therapeut, die me zei dat ik het gemak van een lichte beschonkenheid moest ervaren, echter zonder me te beschenken.

Nog enkele dagen met sneeuwverwachting nieuwe kansen. In vol besef en bij gebrek aan beter heb ik mijn zwarte schoenen met gladde zool aan. Half lopend half glijdend bereik ik de bus. Onderweg, in woede, naar de Mediamarkt om dit verdomde kreng terug te geven of althans te zeggen waarom ik hem niet meer wil, dit hakbord met verschuivende cursor en ineens cijfers, q4alit6it in plaats van kwaliteit.

Vlak voor halte Rijnstraat probeer ik of niet toch het numerieke toetsenbord heb aanstaan. Dat blijkt het geval, kwaliteit is nu ineens weer gewoon kwaliteit. Ik spring de deur uit, tas rechts, laptop links, moet ineens nog uitchecken en sta met mijn ding in de sneeuw. Langzaam sluiten we weer vrede.

Vroeger sloeg ik een kruis in zo'n geval, voor Sint Antonius. Nu beloof ik Hanna Bervoets haar nieuwe boek te lezen over fuzzy's, de knuffels waarvan we echt kunnen houden, alsof de kleine Jezus van Antonius niet net zo'n fuzzy was, de pedo! Hoe dan ook hak ik nog even lekker door, nu met Fn F7 om het touchpad uit te schakelen dat me steeds ongewild verplaatste, terugwierp in mijn bewegingen.

Hier ben ik dan, al strompelend, op vrijdag de dertiende, neem me aan!