Schoenen laten staan

De ondergangstheoreticus in de krant onthulde dat de wereldbevolking niet meer te redden is. Hij combineert dit zekere inzicht met plezier.

Daartoe was ik ook al in staat gebleken. Sterker nog, wij allemaal. Het is een van de inzichten van de renaissance (Montaigne, Rabelais) dat teruggevoerd wordt op de oudheid. Juist als je voor alles en nog wat bang bent kun je besluiten dat je de dag wil plukken.

Precies deze reflex zal ervoor zorgen dat de mensheid dat wil doen wat volgens de ondergangstheoreticus juist niet meer zal kunnen. Bijvoorbeeld shoppen.

Al drie keer had ik mezelf ervan overtuigd dat ik geen nieuwe schoenen nodig had. En als ik ze al nodig had, dan zeker geen bruine. En als ik al zwarte wilde, dan geen klassieke. Dus ging ik, voor de zoveelste keer, naar de schoenenwinkel. Een oudere man met humor (foutfout) hielp me. Steeds moest ik schoenen afwijzen tegen zijn humor in.

'Ik ga ze bijna kopen om u een plezier te doen.'

'Daar zou ik niet op tegen zijn.'

Ik heb de dag laten hangen en sloop door de veelkoppige menigte weg.

Ja jongens, de aarde redden is niet alleen maar leuk.

Blok

We stelden ons voor dat we bij Peter Blok zaten. We waren het op onze manier roerend met elkaar eens. Onnavolgbaar, in zulke verschillende bewoordingen en met omwegen.

Peter bleef rustig. Natuurlijk moest hij uitproberen of het verdringing was. Of de goede resultaten geen gevolg van faalangst waren.

"Ga eens na of er misschien faalangst in het spel is."

Nee, het was gewoon fijn bij Peter.

Toen hij op zijn motor stapte trapte hij eens flink het gas in.

Kill yr darlings

Soms, zoals vandaag, loop ik rond met gevoelens van woede. Ik kan niet zeggen waarom precies, want de lezer wil dan teveel weten.

Ik heb me flink geoefend in het tijdig onderkennen van deze emotie. Ik hoef me dus niet meer op sleeptouw te laten nemen door alle innerlijke explosies. Ik kan ermee in gesprek. Ik kan tussen verdringing en escalatie een weg kiezen die niet alles kapot maakt, alleen maar die sterke woede zelf.

Misschien herkent u dit. Je streeft die triomf op jezelf na, maar je wordt door grote krachten gezogen naar de maalstroom der overpeinzingen en emoties. Heen en terug naar de maalstroom, dat is een maalstroom erbij.

In de moderne psychologie leren we deze nefaste dynamiek vriendelijk doch beslist de deur te wijzen. We weerstaan de verleiding om rond te draaien in de modder en ermee te gaan gooien. De modder, onze darling.

Graag maken we het wereldkundig. Graag gaan we eraan ten onder. Maar elke keer krijgen we weer een kans om het voor te zijn.

Laat Patroklos maar gaan.