Ik heb me flink geoefend in het tijdig onderkennen van deze emotie. Ik hoef me dus niet meer op sleeptouw te laten nemen door alle innerlijke explosies. Ik kan ermee in gesprek. Ik kan tussen verdringing en escalatie een weg kiezen die niet alles kapot maakt, alleen maar die sterke woede zelf.
Misschien herkent u dit. Je streeft die triomf op jezelf na, maar je wordt door grote krachten gezogen naar de maalstroom der overpeinzingen en emoties. Heen en terug naar de maalstroom, dat is een maalstroom erbij.
In de moderne psychologie leren we deze nefaste dynamiek vriendelijk doch beslist de deur te wijzen. We weerstaan de verleiding om rond te draaien in de modder en ermee te gaan gooien. De modder, onze darling.
Graag maken we het wereldkundig. Graag gaan we eraan ten onder. Maar elke keer krijgen we weer een kans om het voor te zijn.
Laat Patroklos maar gaan.
Herkenbaar Anton. Woede is ook voor mij een verward makende emotie. Het aanvoelen (komen) van woede (en het dan toch niet voor kunnen zijn) leidt bij mij veelal tot veroordeling van mezelf en tot teleurstelling; kortom, energie-rovend en dat terwijl de woede(uitbarsting) zelf een vat van energie suggereert. Leer wel steeds meer dat woede uiteindelijk het roepende en protesterende ego is. In zen is het natuurlijk een welkom geschenk om op te gaan zitten.... ja ja, maar dat is niet altijd gemakkelijk...
BeantwoordenVerwijderenwoede is gewoon een vat.
BeantwoordenVerwijderen