Oppervlakkiger dan oppervlakkig

Van de jongeren op mijn school mag niets saai zijn, vooral niet als je zelf aan het woord bent. Van de ouderen in mijn cursus hoor ik vaker dat het best saaier mag. Een bekend probleem, ieder wil zijn eigen stijl, die past bij zijn fysieke breinvermogens en bij zijn behoeften aan 'verdieping'. Met verdieping wordt dan meestal bedoeld dat een gazonnetje helemaal wordt gemaaid voordat je doorgaat naar het volgende gazonnetje, anders heb je het gevoel dat je iets hebt gemist.

De didacticus zal altijd kijken hoe hij zijn stof zo kan aanpassen dat er het meest van overkomt op de ontvanger. De filosoof zal kijken hoe hij aan de rand van deze kaders de plekken kan vinden voor een diepteborinkje.

Maar wat als je de 'fenomenen wil redden', zoals Aristoteles, of bij de fenomenen wil beginnen als toegang tot de betekenis van de dingen voor ons, zoals de fenomenologie? Of wat wanneer je de 'fabel van de wereld' zoekt zoals misschien Nietzsche, en de gravers verwijt dat ze 'niet eens oppervlakkig zijn'?

Scheren over het oppervlak kan een manier zijn om ergens te beginnen. Of om een plek te zoeken waar je kunt beginnen. En dan zitten we al in een moeilijke differentie.

Er moet dus een oppervlakte van de oppervlakte zijn, een manier om oppervlakkiger te zijn dan oppervlakkig.

Begin eens met overal 'misschien' voor te zetten, gewoon als truc. Misschien werkt dat.