Moet kunnen

Soms staat er een nieuwe De Botton op. Jules Evans is er zo een, en hij stond op.
Maar voor hij opstond, viel hij.
En misschien nog belangrijker: hij bleef liggen.
Hij moest wel, na die crash.
En misschien nog belangrijker: zijn ultieme ervaring ging weer voorbij.
Daarna werd het hard oefenen voor geluk, het bekende verhaal.

Hoe belangrijk is dit alles uiteindelijk?
Dat je ook nog een loser moet kunnen zijn, zoals vandaag weer wordt beweerd?

Intellectuele eerlijkheid

Het geweld ervaren is te moeilijk, je zit in de roes.
Het geweld ervaren is te makkelijk, je mag je er niet boven stellen.

Dingen mogen niet gemakkelijk zijn, zeggen intellectuelen.
Dingen moeten geen poeha hebben, zeggen de volksen.

Maar wat als een intellectueel zegt dat het geen poeha mag hebben (Kees Prins)?
Dan wordt hij volks.
De parodie slaat om in het model van het geparodieerde.

Kees Prins' Ajaxlied ontstond zodoende uit de vermijding van het te gemakkelijke.
(Te gemakkelijk zou zijn: een cabareteske parodie.)
Nu de parodie het echte Ajaxlied is geworden slaat ook Kees Prins zelf om: de intellectuele vrees om te gemakkelijk te zijn slaat om in de volkse trots dat je niet te moeilijk doet.

Bij de Lullo's werd het weer iets moeilijker. De onuitstaanbare echte Lullo's vonden de parodie helaas niet schokkend maar wel leuk.
Dat vond Kees Prins wel vervelend. Misschien omdat de echte Lullo's niet volks zijn, en misschien wel intellectueel.

We zitten nu met drie gegevenheden, drie perspectieven, drie manieren om het lied te zingen en de roes te ondergaan. Drie manieren om tot geweld over te gaan, als het geweld in de roes al zou worden waargenomen.

Oefening: beluister de drie stemmen.

Dit is mijn club, mijn ideaal,
dit is de mooiste club van allemaal.
Hier ligt mijn hart, mijn vreugde, mijn verdriet,
het kan dooien, het kan vriezen,
we kunnen winnen of verliezen,
maar een beet're club dan deze is er niet.

E contrario

Oefenen, hoe zou je iets kunnen meemaken zonder te oefenen?

De leerpsycholoog vertelde over een jongen (denkbeeldige jongen) die na de wekker verder sliep. Een dag later zette hij de wekker uit toen hij wakker werd. Nog weer een dag later zette hij de wekker bij de deur zodat hij hem niet kon uitzetten. Hij gooide een schoen naar de wekker zodat hij uitging en sliep verder.

Zo paste deze (denkbeeldige) jongen in het model van Kolb waarin je blijft experimenteren om te leren. Een stabiel leerproces is een proces waarin niets gebeurt en de effecten dus ook hetzelfde zullen zijn als voorheen. Maar omdat er om je heen van alles blijft gebeuren, gebeurt er ook iets met jou en zul je dus blijven leren. En omgekeerd: leren is dat er van alles om je heen gebeurt. Zelfs je uitschakeling kan nog worden geïnterpreteerd als logisch samenhangende reactie, als leerervaring.

De logica waarbinnen de doorslapende (denkbeeldige) jongen blijft is dwingend en progressief. Zelfs als we opzichtig elke prikkel kaltstellen en onder het dekbed blijven liggen, liggen we nog te oefenen en te veranderen.

De dode: hij is op zijn muil gevallen. Hij zal er weer sterker uitkomen. Je kunt niet anders dan zo denken.

Overname

Soms zie je ineens mensen van een eerdere werkkring waar je hebt moeten vertrekken.
Je loopt naar hen toe en schudt hun de hand.
Hoe gaat het met je? Snel daarna de ongemakkelijke stilte.

Ik ben het spook. Zij spelen het, om mij van mijn taak te ontlasten.
Zo kan ik de vriendelijke man zijn die ik zo graag ben.