Zo staat Hans Goedkoop tussen lallende jongeren op het Rembrandtplein.
Hij laat zich door een historica een liedboek in handen drukken in miniformaat.
Het is de Ipod van toen, zegt ze erbij.
Op die leeftijd, op dit tijdstip, met die glimlach wil dat zeggen: je bent verknocht aan je MP3, die je liefkozend je Ipod noemt. Maar eigenlijk wil je via dat apparaat in verbinding komen met de wereld, oneindig ontwereld als je daar bent.
De wereld in zijn wijdsheid, de verten en, als we dan toch eenmaal bezig zijn, ook maar het verleden erbij.
Het is dus net andersom. We trekken de wereld van toen niet naar nu, om hem te verkopen. Het quidproquo is een excuus om onze verlangen te volgen ver weg te raken van ons ontvreemde zelf. Een ontdoeld verlangen.
Lukte dat maar. Het liedboek blijft maar een soort Ipod. Hans, Tim en de historica zingen alles voor op de buis. Het is verwaaid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten