Oprechte reclame

Probeer het eens. Zet uw tv zachter bij programma's, zet hem harder bij de reclame. U zult zien dat er veel moeite gestoken is in de filmpjes.

Bij Yakult passeren de Japanse uitvinder, een Braziliaanse carnavalsdanseres, een Italiaanse restauranthouder en een herkenbare Hollandse moeder plus dochter uw scherm. Allen begrijpen we hoe goed Yakult is. Maar ze lachen, ze doorzien ook wel dat ze figureren in de reclame.

Ze zijn opzettelijk verkleed als karikatuur om u gerust te stellen. U wordt niet bedrogen, het is wat u verwacht, wat u verwacht wat reclame is. Nee, het zijn niet een echte Japanner, Brasileira, Italiano en Hollandaises. Het zijn de mensen die u verwacht bij reclame, zij leveren service als beelden die zich oprecht plooien naar uw beeld van reclame.

Precies zo zult u Yakult drinken. Nee, het is niet dat kleine flesje shit dat u het liefst zo snel mogelijk door uw darmen spoelt richting riool. Het is een beeld dat u zult wegslokken, een beeld dat onmiddellijk verdwijnt zodra u het inneemt. Het is een beeld zoals een beeld hoort te zijn en is, het laat geen herinneringen na en keert nooit weder.

Yakult is het aureool om onze lichamen, onze heiligverklaring, het heiligt ons bestaan dat er uitsluitend is om geheiligd te worden. Geëerd en verworpen. Voortaan daar, because you're worth it.

De vuurstenen van Jan van den Boom

Van een collega kreeg ik een boekje met poëzie. Het was geschreven door een classicus die ik verder niet ken, Jan van den Boom. Mij lijkt hij wel een echte gedreven classicus, zo een die zichzelf ook als leraar heeft ontdekt.

Maar o wat zit het hem tegen. Want waar hij snakt naar inhoud, met als toppunt toch Vergilius, daar zijn de leerlingen de zwijnen wie de parels worden toegeworpen, en is de schoolleiding geïnteresseerd in vorm, vergaderen, vinkjes zetten.

En toch, dat model van de ziel die afdaalt in deze modderige onderwereld, het past maar al te goed bij boerenzoon Vergilius en bij de Romeinse ziel die in de decadentie van zijn tijd nog het gouden verleden weet te herkennen door het te missen.

Nu pas kreeg ik door hoe hand en schoen bij elkaar passen, hoe het vuur wordt ontstoken aan de koude stenen van de schoolcultuur.