De vuurstenen van Jan van den Boom

Van een collega kreeg ik een boekje met poëzie. Het was geschreven door een classicus die ik verder niet ken, Jan van den Boom. Mij lijkt hij wel een echte gedreven classicus, zo een die zichzelf ook als leraar heeft ontdekt.

Maar o wat zit het hem tegen. Want waar hij snakt naar inhoud, met als toppunt toch Vergilius, daar zijn de leerlingen de zwijnen wie de parels worden toegeworpen, en is de schoolleiding geïnteresseerd in vorm, vergaderen, vinkjes zetten.

En toch, dat model van de ziel die afdaalt in deze modderige onderwereld, het past maar al te goed bij boerenzoon Vergilius en bij de Romeinse ziel die in de decadentie van zijn tijd nog het gouden verleden weet te herkennen door het te missen.

Nu pas kreeg ik door hoe hand en schoen bij elkaar passen, hoe het vuur wordt ontstoken aan de koude stenen van de schoolcultuur.