Ondraaglijke lichtheid

Zo vaak is het me overkomen (maar is het me wel overkomen?? is het niet eerder een kwestie van dat ik het aantrek of dat het uit mijn verbeelding voortspruit en vervolgens oneindig voortwoekert...) dat ik terugdenk aan die beloftevolle avond waarin met groot elan die of die schrijver werd bejubeld, dat of dat stuk cultuur. Of de plannen om aan dat of dat project te beginnen. Ik aan de slag daarna, lezen lezen, botsen, schrijven, opgeven...

Lange tijd later spreek ik diegene weer. Waar ik het over had. Ja, die en die schrijver, zeg ik. Dat plan. Ik begin al te vermoeden dat het meer in mij, nee op mij, op mijn rug in in mijn hersens, zit dan in hem, en zeker niet op hem, op zijn rug.

Wel is er inmiddels een andere cultuur, een ander project gaande, waar ik weer niets meer van weet. Of er heerst daar bij die ander diepe vrede, de zorg om balans. Of: succes, erkenning. Succes dus dat is voortgekomen uit verspreide stukken elan, een zekere lichtheid, de kunst van het vergeten. Wellicht ook verdrongen angsten, afgunst ook, maar lang geleden reeds overwonnen.

Model voor dit type cultuur staan het fietsen en het wijndrinken. Bij fietsen heeft achteromkijken geen zin. Bij wijndrinken zoek je het zwaartepunt van de cultuur in de voorbereiding en het begin. Geleidelijk maakt de inspanning plaats voor proeven, overgave, de tweede en derde indruk, het vergeten.