Een gevoel van déjà entendu, maar wat geeft het??

Vroeger heb ik veel geoefend. Misschien om verkeerde redenen zocht ik de twintigste-eeuwse klassieke muziek op, om me erin te bekwamen. Was het echt levenskunst? Ja en nee. Bij levenskunst verwacht je toch minstens iets van leven, waarbij eten en rusten vaak een hoofdrol spelen. Nou, daarvan was hooguit zijdelings sprake. Een bord koude aardappels dat overbleef (best veel) na uren heerlijk nablijven in de kerk, met Messiaens Transports de joie.

Kunst is toch echt iets anders dan levenskunst. Ze is, hoe zal ik het zeggen, autistischer, oogkleppiger. Maar als je kunst opvat als model voor levenskunst zou levenskunst dus ook autistisch en oogkleppig kunnen zijn! Denk daar maar eens over na. Ik niet, want ik ben aan het oefenen.

Nou, dat oefenen lukt maar matig. Want het is zomervakantie, en voor ik het weet ben ik op youtube gekropen. De ene schitterende naam na de andere tik ik in: Messiaen, Elgar, Mompou, Berio... Om er toch een oefening van te maken besluit ik wat ik al doe te vertalen in spelregels:

1.  Alléén twintigste eeuw!
2. Variatie doet eten. Sorry, 'eten'!
3. Nostalgie, maar door de zoekmachines word je op nieuwe ideeën gebracht. Zo ontdekte ik Ballet mécanique, puur door 'Antheil' in te tikken. De film krijg je er gratis bij!
4. Omvang per stuk ongeveer 10-15 minuten.
5. Houd rekening met je huisgenoten! Gelukkig heb ik een Inez die het leuk vindt. In dat geval: oortjes, alleen de echte...

Nou, het beviel me uitstekend. Ik heb voetbal en cabaret gemist, maar ik heb het geen moment gemist!