Bij twee voor twaalf krijg je een mooie blik in het nabije verleden. De deelnemers hebben slechts beschikking over een aantal bronnen. Die moeten ze snel kunnen inzetten.
Dat lijkt wel erg op de moderne beperking, bij jongeren, waarbij boeken uit den boze zijn. Maar die hebben dan weer internet en moeten weer heel anders selecteren.
Het punt is misschien wel dat het moeilijk is jezelf bewust te beperken. Bij Twee voor twaalf beperk je je bewust om het hoofdweten zoveel mogelijk in te schakelen. Bij de moderne jeugd heb je weerzin om boeken uit een kast te halen en raad je iets, niet erg als je het niet raadt.
Raadselachtig wordt die waarde van het hoofdweten. En de bewuste zelfbeperking. Bestaat er een samenhang? Daarover moet je nadenken, en dat is dan weer niet de bedoeling.
Oefenen wordt zodoende oefenen in hoofdbeperking en in bronbeperking... en jongens, dit woord ga je toch niet raden tegenover de vrouw die jullie zoveel geeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten