Enof

Concreet enof humaan moet deze tekst zijn. Dan trekt hij meer lezers enof krijgt hij meer betekenis. Zo geleidelijk wurmt de tekst zich uit onder de amechtigheid van deze neerploffende enof. Nauwelijks bekomen van de schrik wurmt hij zich naar binnen, weer naar buiten en durft hij de hoekjes te zoeken waarin het zo prettig schuilen is dat een blik naar buiten kan worden gewaagd. Binnen enof buiten. Ha. Een beetje binnen, een beetje buiten. Er ademt iets. Er kijkt iets. Gauw terug. Enof nee, niet te gauw terug, even snel achterom kijken en dan gauw terug. In welke serie ben ik beland? Toch niet de oefeningen? Ja, ik heb dat ook niet voor het zeggen. Hier moest iets bevochten worden tegen de levenskunst, de wijsheid die weggezogen wordt uit wat we zoal... Ho. Bevochten. Mij niet gezien. Ik ga kracht verzamelen, niet voor het gevecht, maar ver vooruit denkend, ver na het gevecht. Ik heb dan nog net even tijd om gauw achterom te kijken en mijn adem uit te blazen. Het ademt. Uit enof in. Concreet. Enof. Humaan. Daar staat hij. Teken van moed. Geen verwijzing meer nodig. Ook de lezer is zijn adem enof zijn gedachte. Niet echt iets ofzo. Vooruitkijkend naar het zwart enof wit dat volgt. Hier is het.