De grenzen opzoeken

Het zwijgen van de ander komt in eerste instantie altijd massief over. Je zegt iets, de ander reageert niet. Je stuurt iets, bijvoorbeeld een sollicitatie, en de ander laat niets weten. Ik heb zelfs ooit meegemaakt dat een professor me trots zei dat hij altijd reageerde op wat hij las of hoorde. Na mijn lezing echter zweeg hij.

We kunnen dat zwijgen opvatten als onfatsoenlijk. Maar daarvoor weten we er eenvoudigweg onvoldoende van. Zelfs als het zwijgen bedoeld is als ferme tik terug, dan weten we nog niet of het terecht is of niet. En zelfs als het zwijgen bedoeld is als iets dat nog erger is dan die ferme tik, dan getuigt ons vertwijfelde speculeren nog niet vanzelf van een al te primitieve zelfbestraffing die door de ander is uitgelokt.

Het kan evengoed een opstap zijn naar denken en zelfreflectie. Het zwijgen van de ander is in tweede instantie wellicht minder massief dan het lijkt, en in derde instantie meer verband houden met wat wij hebben gezegd. In die richting zoek ik graag. Niet omdat ik verwacht dat daar een waarheid opduikt maar omdat zelfs het ergste zwijgen van de ander nog kan worden ingezet voor zinvolle doelen. En dan kan het zo erg nog niet zijn.

Zo heb ik wel eens van een vriend gehoord dat hij me wel komisch vond. Maar dat ging hem lang niet ver genoeg. 'Weet je', zei hij, 'je moet dat veel radicaler doen.' Wat ik doe moet nog veel lachwekkender worden. Sindsdien heb ik wel eens het gevoel gehad dat ik graag iets tegen zijn limiet aan duw. Het zwijgen van de ander getuigt daarvan. Ik stuur hem een blog met allemaal rare, filosofische dingen erin. In eerste instantie reageert hij beleefd. Hij heeft ook gevoel voor humor! Maar dan komt mijn tweede blog. En dan blijft het stil.

Het lijkt alsof ik met mijn eerste actie niet door had dat die ander het toen al tamelijk lachwekkend vond. Nee, ik voelde dat al wel een beetje aan, maar iets in mij wil dan nog een stap verder zetten, de grenzen opzoeken van wat lachwekkend is. Het moet een belangrijke drijfveer zijn van mijn blogmanie en voor het opsturen van linken naar mijn vrienden.

Iets anders is het om flink over die grenzen heen te gaan. Je zou ook midden op het marktplein een Sokrates- of Diogenes-achtige actie kunnen ondernemen, of een flauwe imitatie van Andy Kaufman. Je zou manuscripten kunnen schrijven en opsturen naar uitgevers. Maar daar ben ik dan weer te schijterig voor. Misschien ben ik ook wel meer epicurist dan stoïcijn, dat wil zeggen erg gauw tevreden met het zwijgen van de ander, ook al is het in nog zo'n kleine dosis.

Misschien vraagt u zich nu af of u heeft meegewerkt aan deze blog. Ja, lezer, wij maken hem samen, en misschien heb ik u op leuke ideeën gebracht.