Qua grondgedachte wil Wertheim illustreren dat het er niet erg toe doet wat hij op het podium staat te doen. Wij hebben al bepaalde sterke verwachtingen van hem en die kan hij niet wegpoetsen zonder zichzelf mee weg te poetsen. Tegelijk kan hij zichzelf ook wegpoetsen tijdens zijn voorstelling. Hoe sterker de verwachtingen, hoe minder hij hoeft te doen om die waar te maken.
Zo weten we dat Wertheim een jood is. En eenmaal een jood, eenmaal een jood verklaard, terecht of niet, altijd een jood.
En zo lijkt het er toch sterk op dat ik uw gijzelaar ben, evenals overigens iedereen die schijnbaar zelf besluit om zich te exposeren aan het publiek. U roept mij ter verantwoording. Dat is structureel zo, lees Levinas maar. Soms ook verschijnt u. U vindt dat ik onhelder, onbegrijpelijk en onnavolgbaar schrijf en niet vertel waar ik heen wil met mijn blogs. En ik kan schrijven wat ik wil, en doe dat dan ook graag (Wertheim danste op Besame mucho). Ik kan dat doen zonder u te overtuigen.
Bij mij is het nog een tikje filosofischer dan bij Wertheim. Hij heeft een echt, groeiend publiek dat hem in zijn ban houdt. Ik kan nog volhouden dat mijn publiek niet bestaat. Daaraan moest ik ook denken toen ik vanochtend een gedicht van Zwagerman in de krant las, over God:
Nochtans belijd ik
dat ik, tegen de klippen op, uiteindelijk in Hem geloof.
Zijn grootste en finale wapenfeit:
Hij is er niet.
Hij is alomvattende
afwezigheid.
Erg is dat niet.
Ik ben er evenmin.
Dat schept een band.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten