Familiegeluk zonder reserve

Als je oefent is er altijd veel reserve. De garantie daarvoor biedt datgene waarvoor je oefent. Ik kan bijvoorbeeld oefenen in een pak melk drinken. Als ik dat heb gedaan, kan ik een pak melk drinken. En dan drink ik dus eventueel dat pak melk.

Met familie ligt dat een beetje anders. Je kunt oefenen met familie. Maar ineens zijn ze er misschien niet meer, ze zijn op afstand of ze hebben met je gebroken. Je kunt niet onbeperkt oefenen met familie zoals je dat bijvoorbeeld met een pak melk wel kunt.

Er zijn van die dagen dat je alle familie tegelijk hebt. Gisteren had ik ze min of meer na elkaar. Eerst beneden krantje met mijn vrouw. Daarna zonder mijn vrouw met kids met de trein naar het station (sic!). Daar kwam even later mijn vader aan. Gevieren zijn we toen bagels gaan eten bij een bagelbedoening.

Later, thuis, kwam mijn broer nog langs met zijn kids. Met mijn broer ben ik door Meinerswijk gaan wandelen. Daar hebben we zeker wel drie momenten van geluk gehad. Eerst van wilde koeien die ons de weg versperden. Toen langs een waterpartij die mijn broer aan India herinnerde. En vervolgens in een vogelkijkhuis waar vooral de geluiden indrukwekkend waren. Rustige kreten van diverse vogels, scherende zwaluwen en dus die twee veren van de foto.

Ik was moe en voldaan toen ik weer thuiskwam, hoewel ik die dag zo goed als niets gelezen en geschreven heb. De oefening is nu om dat 'hoewel' nog uit mijn hoofd te timmeren.

Strafexercitie

Eigenlijk had ik gisteren al moeten hardlopen. Maar er kwam van alles tussen en het lukte niet meer. Daarom werd het vandaag extra tijd. Toch heeft het nog lang geduurd voor ik eraan toe was.

Het was vakantie. Dus vanochtend lekker uitgeslapen. Toen diverse dingen gedaan, zoals blogje, krantje, een adapter voor het netbook van mijn dochter kopen, thuis ontdekken dat de oude adapter het nog prima deed, en de nieuwe weer terugbrengen naar de winkel. Daarna heb ik me geworpen op Nussbaum, de vrouw van mijn zwager ontvangen, met haar al voorzichtig het onderwerp hardlopen aangeroerd, Gould geluisterd.

Wat heb ik gedaan om me op te peppen voor het hardlopen? Gedacht aan Bram Bakker en de therapeutische betekenis, gedacht aan de afspraak met mezelf, gedacht dat morgen minder goed uitkwam omdat we dan al gaan wandelen.

Ik voelde me slap. Ik moest eerst een boterham extra eten en een glaasje melk drinken. Het gevaar bestond toen dat dit me bij het lopen in de weg ging zitten. Dus nog éven uitstellen.

Toen, echt op het állerlaatste moment dat het nog kon, ik moest zelfs de eetafspraak uitstellen, ben ik gaan lopen.

Het viel niet mee. Het was stikheet (24 graden). Na 4 km was het niet meer leuk en heb ik mezelf vooruit moeten duwen. Alle trucs van de mindfulness (zie 'Jij zeggen') mislukten jammerlijk. Het was zweten en afzien.

Ik zie het even niet meer zitten met het oefenen. Sorry lezers.

Wij zeggen

Het is niet zo moeilijk en eigenlijk hoef ik niet te oefenen. Wij, wij, wij. Zie je.

Ga je te lang door met oefenen, dan gaat het raar klinken. Maar dat is met alles. Wij, wij, wij. Wij.

Het wordt ietsje lastiger wat daarna komt. Wij wie? Wij Nederlanders. Ons soort mensen. Inclusief natuurlijk... En dan volgt allochtoon, simpel volksmens, marginaal.

Jij en ik, dat kun je ook doen. Wij begrijpen elkaar ; ) Hoe ben je er in godsnaam bij gekomen om dit stukje te lezen? Net zoals ik er in godsnaam (bij wijze van spreke dan) bij gekomen ben om het te schrijven. Even lekker met elkaar in een stukje waanzin. En op tijd weer weg!

Oefen je straks even zelf verder? In gedachten zijn we bij je hoor.

Zij zeggen

Ja vandaag moest ik weer naar de stad. Het moest want ik moest mijn pas bestellen. En daarbvoor vingerafdrukken afgeven en een foto. Mevrouw Simons, zei het meisje achter de balie. Oh, zei ze. Ik zei: ja, ik ben meneer Simons en ik kan het bewijzen. nee, dat hoeft niet, zei ze, ik heb het al gezien.

Nu is mijn pas pas verlopen op 20 september maar ik dacht, ze doen het wel laten aansluiten. maar nee hoor, dat doen ze niet. Het bleek dat de nieuwe vandaag ingaat. Zit ik mooi met overloapping, en heb ik over 5 of 10 jaar weer last van, want dat had natuurlijk ook later gekund.

Afijn, nu heb ik wel dus maar liefst zo'n 3 maanden om de nieuwe op t ehalen terwijl ik met de oude nog wel gewoon naar franrkijk kan gaan volgende week, geen probleem. En de meiden staan nog bij me ingeschreven, hoewel die regeling over een tijdje opgeheven wprdt. Geen probleem, ze hebben toch een ID en dat is in de EU voldoende. Nog wel tenminste.

Waar blijven nou die oefeningen meneer (MENEER) Simons?? Het is beloofd in de titel. Nou, zo wordt het een hele oefening om het allemaal te zoeken waar die efening zit. Kunnen we net zo goed niet lezen, want zoveel nieuws staat er ook niet in.

We worden lanzaam boos,,, En we willen niet weer worden doorgewezen naar meneer Sloterdijk met zijn woede. Die begrijp de tijdgeest ook niet altijd hoor, wordt een dagje ouer.

Hij zeggen

Zojuist heb ik Glenn Gould zitten luisteren.

Tjongejonge, wat kan die pianospelen!

Lekker shoppen

Gisteren ben ik gezellig naar de stad geweest met mijn twee dochters. We gingen op de fiets.
Maar dat ging niet zomaar. De ene dochter had nog een vriendin op bezoek en die moest per se op tijd naar een dorp niet ver van Arnhem (zo'n vijf km). We moesten haar een eind op weg helpen. Maar de route was niet helemaal onze route. Andere complicatie was dat de fiets van een dochter nog bij de fietsenmaker stond en die moesten we afhalen. We hebben eerst die vriendin een eindje weggebracht en toen de fiets afgehaald bij de fietsenmaker en moesten daarvoor van Kronenburg via Elden naar Elderhof.

Inmiddels had mijn andere dochter al bij Kronenburg bedacht dat ze los van ons naar de stad ging. We namen daar afscheid en maakten afspraken over hoe we elkaar in de stad zouden tegenkomen. Met mijn ene dochter (achterop!) ging ik naar de fietsenmaker. Daar werd en passant nog even de versnelling gerepareerd, terwijl het alleen om de rem ging. Mooi.

In de stad kwamen we de oudste dochter tegen bij het Johnny van Doornplein . Daar was het al lekker druk. We volgden een parcours van Adidaswinkels. Daar is er een nieuwe van op de hoek van Bovenbeekstraat en Ketelstraat. Vervolgens op naar de Rijnstraat! In de Ketelstraat zijn altijd veel mensen, vooral op zo'n dag als vandaag, een middag van een vakantiedag. Van de Rijnstraat gingen we vervolgens naar de Grote Oord, waar je ook een sneakerwinkel hebt. Goed, daarna waren we toe aan een ijsje (kon in dezelfde straat).

Het mooie van grotere kinderen is dat je desgewenst ook kunt splitsen als dat beter uitkomt. Dat deden we. Met de mobiels op zak. Ik ging naar de fotowinkel op de Beekstraat om pasfoto's te laten maken, en vervolgens naar de bieb op de Koningstraat (via de Ketelstraat, want dan kun je toch even makkelijk de Bijenkorf inflitsen). In de bieb waren niet zoveel mensen. Ik heb er wat boeken ingeleverd en een cd en een boek geleend. Toen moest ik nog even wat tijd doden en heb heerlijk zitten lezen in Martha C. Nussbaum, The Clash Within - Democracy, Religious Violence and India's Future, Cambridge (Mass. 2007) (ook over die massaslachting in Gujarat). Je kunt er tegenwoordig lekkere koffie krijgen in een koffiehoek, dus dat heb ik erbij gedronken.

Daarna liep ik terug naar het Johnny van Doornplein waar ik mijn dochters tegenkwam. Een dochter had daar haar fiets al staan. Met de andere dochter achterop fietsten we via de Beekstraat naar de Koningstraat waar mijn andere dochter haar fiets had staan. We fietsten gezellig naar huis via de Nieuwe Brug. Thuis presenteerden de dochters enkele van hun aankopen.

We konden terugkijken op een heerlijk dagje shoppen!

Jullie zeggen

Deze blog is nu al een succes. Diverse vrienden hebben me te verstaan gegeven dat deze, véél lezersvriendelijkere stijl, hun bevalt en ik durf er heel wat onder te verwedden dat ze de vorige blogs ook ECHT geprobeerd hebben.

Nu had ik daar hier en daar wel uitgelegd waarom het niet eenvoudig moest worden, maar dat was dan natuurlijk ook weer in die moeilijke taal uitgelegd. Ik ben jullie nu opnieuw een verklaring schuldig. Mooi, want daar kan ik meteen een oefening van maken.

Nu zit er een hele grote kosmische ruimte tussen de twee extremen, te weten schrijven voor publiek en aan de andere kant schrijven voor jezelf. Het eerste ben ik gewoon niet goed genoeg voor, het tweede vind ik momenteel nog gewoon te moeilijk. Het is dus een vaag compromis waarin we hier zitten.

Maar niet getreurd, je kunt er alleen maar beter in worden. Het geheim is dat je gewoon blijft doorschrijven. In het begin val je mensen ermee lastig. That's all part of the business en gaat wel over. In het gunstigste geval sluit je een deal met iemand die zelf ook schrijft, maar die moet je dan wel nog zien te vinden (haha).

Op een gegeven moment heb je nog de fictie nodig dat er iemand zit te lezen maar erop vertrouwt dat jij erop vertrouwt en het daarom niet laat weten. En dat jij hun niets laat weten omdat je erop vertrouwt dat ze zelf gaan kijken.

Dan ben je toe aan het derde stadium (waar ik echt nog niet ben hoor), het schrijven met het gegeven dat er sporadisch nog wel iets wordt gelezen of misschien wel niet, maar dat dat dus geen gevolgen heeft voor jouw schrijven.

Wel erg streng hè? Des te meer: jongens, bedankt (alvast).

Huilen zonder huilie

Hoe kan woede en verdriet zo sterk bij elkaar komen dat er iets los schiet in jezelf?

Wel, eenvoudig, kijk naar die Noorse vader die nog contact had met zijn zoon. Die moest wel ophangen, want er werd geschoten. Dat laat je niet los, niet gauw.

Hoe krijg je ook nog troost erbij? Nou, dat wordt al een stuk lastiger. Je kunt proberen Hushovd en Boasson-Hagen erbij te halen en dan wordt het even al wat rooskleuriger. Je kunt ook beseffen dat de tellingen wat overdreven waren. Welnee, wel erg, maar geen 92.

Erg, maar lang nog niet de oorlog die de moslims tegenhoudt.

Misschien kunnen we nog iets proberen van opluchting en intens verdriet combineren? Pas op, niet te sentimenteel, houd je tranen binnenboord, ze hoeven niet alles te zien.

En als niemand kijkt, laat je dan helemaal, helemaal gaan. Dit zonodig herhalen.

Jij zeggen

De theaterweek blijft opbrengst genereren.

Zojuist heb ik een enerverende partij squash gespeeld tegen een vriend. Ik speel nooit tegen iemand anders. We spelen zonder leraar. Van tijd tot tijd voegen we een element aan ons spel toe. We verbeteren ons dus nog steeds.

Ik blijf het moeilijk vinden om me niet uit mijn evenwicht te laten brengen doordat ik blijf hangen bij fouten die ik gemaakt heb, of door een neiging tot fatalisme.

Toen moest ik terugdenken aan vorige week, op Buitenkunst (zie vorige blog). We moesten stukjes tekst van buiten leren. De regisseur zei ons dat we niet moesten terugdenken aan missers die we gemaakt hadden, of te ver vooruitdenken, aan lastige stukjes die nog gingen komen. Ik paste dit toe op de suqash en kon nu elke slagenwisseling als iets afzonderlijks beleven!

Ik weet ineens weer dat dit ook bij andere sporten wordt gezegd, zoals bij tennis op teevee. Elke slagenwisseling ('rally') weer zien als iets op zich. En zijn er niet tevens parallellen met mindfulness. Én zen.

Ik herinner me ook een vriendin die net als ik niet zo vaak autorijdt. Ze vertelde me eens dat ze nog vaak de stem van haar instructeur achter zich hoorde. Dat helpt echt wel. En daar hoeft die leraar zelf echt niet bij te zijn. Nog lekker goedkoop ook.

Een stap verder en je kunt dan gewoon tegen jezelf praten. Komop Anton! Concentreer je! Niet denken aan die misser van zojuist! En niet aan de vijf punten die je achterstaat!

Zo, dat was toch alweer een goede oefening.

Deelnemen aan Buitenkunst

Deze week waren we op Buitenkunst, een tentenkamp met kunstworkshops op Flevoland. Daar nam ik deel aan een workshop theater.
Het was in het algemeen een fijne week. Fijne mensen in mijn groep, en ook daarbuiten raakten we aan de praat met interessante mensen.
We hebben goed geoefend met een boek van Murakami. We hebben dat boek, Opwindvogelkronieken, omgezet in theater. Daar hoorde van alles bij, zoals schrijven van een theaterscript en dat vervolgens op de vloer zetten. Dat hebben we vervolgens uitgevoerd, voor onszelf, en andere stukken weer voor publiek.

Waar zat deze keer de oefening voor mij?
Welnu, in het afzien.

Bij het schrijven moest je van allerlei regels weglaten. En bij het spelen moest je van allerlei emoties weglaten. En omdat je in een groep zat, moest je dingen die je geschreven had ook soms opzij leggen.

Het kwam de kwaliteit van het gebodene wel ten goede, daarvoor deed je dat. Het was ook mooi als groep om samen iets neer te zetten.
Er ontstonden van allerlei effecten op het publiek.
Maar dat publiek kreeg veel voor zijn kiezen, en je kon niet verwachten dat ze een boek van pakweg 900 bladzijden allemaal klakkeloos hadden gelezen. Velen gaven ons complimenten. Soms sukkelde het in slaap, soms kwam het in bescheiden getale naar de tent, soms werd het enthousiast van deelaspecten zoals freaky massages en meloenen die met een knuppel bij wijze van hoofd doormidden werden gemept.


Less is more, luidt dan het adagium.

De oefening zat kortom in de aanvankelijke instelling bij mij om iets te laten gebeuren of juist niet en dan vervolgens zien dat het gebeurt en juist niet. Zoiets dus. Je moet snel kunnen omschakelen tussen deelnemen, proberen, uitvoeren en anderen in je groep moreel ondersteunen. Je moet je doelen stellen, nastreven en op tijd weer afstand nemen, wel en niet zonder dat anderen het merken, want wat centraal staat wisselt nogal.

Al met al een leerzaam weekje!

Ik zeggen

Er is zoveel dat ik meemaak. Alleen, het verschijnt en verdwijnt. Jammer! Want er is meer over te zeggen.
Als ik dan toch die dingen meemaak, kan ik me er net zo goed in oefenen.
Schrijf je op een blog, dan moet je die dingen wel vanuit jezelf aanzwengelen. Ik ga dus die dingen aanzwengelen als een ik. Het ik zeggen hoort erbij.


Daar ga ik me dus in oefenen.


De foto hierboven is van Wenen. Daar poseerde ik vorig jaar bij een fontein. Het was wel wat donker, maar daarom zeg ik het maar even erbij.


Af en toe zal ook mijn familie en vriendenkring ter sprake komen. Mocht iemand vinden dat er hierin onjuistheden worden begaan, laat het dan weten, of reageer hieronder bij de reacties. Dan kan ik die dingen nog aanpassen. Als je ik zeg neem je een hoop onbewusts en onbedoelds mee. Maar het zijn oefeningen, en daar kan ik dan weer van leren.