Deelnemen aan Buitenkunst

Deze week waren we op Buitenkunst, een tentenkamp met kunstworkshops op Flevoland. Daar nam ik deel aan een workshop theater.
Het was in het algemeen een fijne week. Fijne mensen in mijn groep, en ook daarbuiten raakten we aan de praat met interessante mensen.
We hebben goed geoefend met een boek van Murakami. We hebben dat boek, Opwindvogelkronieken, omgezet in theater. Daar hoorde van alles bij, zoals schrijven van een theaterscript en dat vervolgens op de vloer zetten. Dat hebben we vervolgens uitgevoerd, voor onszelf, en andere stukken weer voor publiek.

Waar zat deze keer de oefening voor mij?
Welnu, in het afzien.

Bij het schrijven moest je van allerlei regels weglaten. En bij het spelen moest je van allerlei emoties weglaten. En omdat je in een groep zat, moest je dingen die je geschreven had ook soms opzij leggen.

Het kwam de kwaliteit van het gebodene wel ten goede, daarvoor deed je dat. Het was ook mooi als groep om samen iets neer te zetten.
Er ontstonden van allerlei effecten op het publiek.
Maar dat publiek kreeg veel voor zijn kiezen, en je kon niet verwachten dat ze een boek van pakweg 900 bladzijden allemaal klakkeloos hadden gelezen. Velen gaven ons complimenten. Soms sukkelde het in slaap, soms kwam het in bescheiden getale naar de tent, soms werd het enthousiast van deelaspecten zoals freaky massages en meloenen die met een knuppel bij wijze van hoofd doormidden werden gemept.


Less is more, luidt dan het adagium.

De oefening zat kortom in de aanvankelijke instelling bij mij om iets te laten gebeuren of juist niet en dan vervolgens zien dat het gebeurt en juist niet. Zoiets dus. Je moet snel kunnen omschakelen tussen deelnemen, proberen, uitvoeren en anderen in je groep moreel ondersteunen. Je moet je doelen stellen, nastreven en op tijd weer afstand nemen, wel en niet zonder dat anderen het merken, want wat centraal staat wisselt nogal.

Al met al een leerzaam weekje!