De theaterweek blijft opbrengst genereren.Zojuist heb ik een enerverende partij squash gespeeld tegen een vriend. Ik speel nooit tegen iemand anders. We spelen zonder leraar. Van tijd tot tijd voegen we een element aan ons spel toe. We verbeteren ons dus nog steeds.
Ik blijf het moeilijk vinden om me niet uit mijn evenwicht te laten brengen doordat ik blijf hangen bij fouten die ik gemaakt heb, of door een neiging tot fatalisme.
Toen moest ik terugdenken aan vorige week, op Buitenkunst (zie vorige blog). We moesten stukjes tekst van buiten leren. De regisseur zei ons dat we niet moesten terugdenken aan missers die we gemaakt hadden, of te ver vooruitdenken, aan lastige stukjes die nog gingen komen. Ik paste dit toe op de suqash en kon nu elke slagenwisseling als iets afzonderlijks beleven!
Ik weet ineens weer dat dit ook bij andere sporten wordt gezegd, zoals bij tennis op teevee. Elke slagenwisseling ('rally') weer zien als iets op zich. En zijn er niet tevens parallellen met mindfulness. Én zen.
Ik herinner me ook een vriendin die net als ik niet zo vaak autorijdt. Ze vertelde me eens dat ze nog vaak de stem van haar instructeur achter zich hoorde. Dat helpt echt wel. En daar hoeft die leraar zelf echt niet bij te zijn. Nog lekker goedkoop ook.
Een stap verder en je kunt dan gewoon tegen jezelf praten. Komop Anton! Concentreer je! Niet denken aan die misser van zojuist! En niet aan de vijf punten die je achterstaat!
Zo, dat was toch alweer een goede oefening.
Ik las omdat ik rond dit uur meestal even een dip in mijn eigen schrijven heb, dat nu heel intensief is omdat dat boek in september helemaal klaar moet..! Nog zo’n veertig, vijftig pagina’s te gaan, en dan nog corrigeren, etc. ... klinkt best eng, hè? Maar ik benader het zoals in jouw squash-stukje, elke dag is er een, elke blz ook, en tot nu toe heb ik nog nauwelijks stress erbij gevoeld, vooral veel plezier (gelukkig).
BeantwoordenVerwijderenNu eens even iets heel anders... het huis gaan zuigen of zo!