Hoe kan woede en verdriet zo sterk bij elkaar komen dat er iets los schiet in jezelf?Wel, eenvoudig, kijk naar die Noorse vader die nog contact had met zijn zoon. Die moest wel ophangen, want er werd geschoten. Dat laat je niet los, niet gauw.
Hoe krijg je ook nog troost erbij? Nou, dat wordt al een stuk lastiger. Je kunt proberen Hushovd en Boasson-Hagen erbij te halen en dan wordt het even al wat rooskleuriger. Je kunt ook beseffen dat de tellingen wat overdreven waren. Welnee, wel erg, maar geen 92.
Erg, maar lang nog niet de oorlog die de moslims tegenhoudt.
Misschien kunnen we nog iets proberen van opluchting en intens verdriet combineren? Pas op, niet te sentimenteel, houd je tranen binnenboord, ze hoeven niet alles te zien.
En als niemand kijkt, laat je dan helemaal, helemaal gaan. Dit zonodig herhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten