Jullie zeggen

Deze blog is nu al een succes. Diverse vrienden hebben me te verstaan gegeven dat deze, véél lezersvriendelijkere stijl, hun bevalt en ik durf er heel wat onder te verwedden dat ze de vorige blogs ook ECHT geprobeerd hebben.

Nu had ik daar hier en daar wel uitgelegd waarom het niet eenvoudig moest worden, maar dat was dan natuurlijk ook weer in die moeilijke taal uitgelegd. Ik ben jullie nu opnieuw een verklaring schuldig. Mooi, want daar kan ik meteen een oefening van maken.

Nu zit er een hele grote kosmische ruimte tussen de twee extremen, te weten schrijven voor publiek en aan de andere kant schrijven voor jezelf. Het eerste ben ik gewoon niet goed genoeg voor, het tweede vind ik momenteel nog gewoon te moeilijk. Het is dus een vaag compromis waarin we hier zitten.

Maar niet getreurd, je kunt er alleen maar beter in worden. Het geheim is dat je gewoon blijft doorschrijven. In het begin val je mensen ermee lastig. That's all part of the business en gaat wel over. In het gunstigste geval sluit je een deal met iemand die zelf ook schrijft, maar die moet je dan wel nog zien te vinden (haha).

Op een gegeven moment heb je nog de fictie nodig dat er iemand zit te lezen maar erop vertrouwt dat jij erop vertrouwt en het daarom niet laat weten. En dat jij hun niets laat weten omdat je erop vertrouwt dat ze zelf gaan kijken.

Dan ben je toe aan het derde stadium (waar ik echt nog niet ben hoor), het schrijven met het gegeven dat er sporadisch nog wel iets wordt gelezen of misschien wel niet, maar dat dat dus geen gevolgen heeft voor jouw schrijven.

Wel erg streng hè? Des te meer: jongens, bedankt (alvast).