Als je maar geraakt wordt

Mijn diepste innerlijke overtuiging is dat je altijd geraakt wordt. Zo werd ik vandaag geraakt door een gelovige collega, misschien moet ik vriend zeggen, zoveel sympathie heb ik nog steeds voor hem, hoewel ik hem lange tijd niet gezien had, die een tamelijk dik boek over Bach had geschreven. Er werd uiteraard wat Bach ten gehore gebracht, in een feestelijke sfeer. Dat alleen al, de Matthäus in een feestelijke sfeer! Kortom, het was gezellig en leerzaam.

De lezer proeft al dat mijn geraakt zijn niet per se iets te maken had met het geraakt zijn van de auteur. Het is best leerzaam om dat te constateren. Want we zijn nog niet eens ingegaan op de inhoud, de rationele analyse en de rol van de context. Dat hoeft ook helemaal niet, want het gaat in de mystagogie om de ervaring, het geraakt worden, je bereidheid je open te stellen, te horen wat er gebeurt. Daarin kwam ik dus overeen met mijn ex-collega. We werden allebei geraakt. Hij door de Matthäus, ik door de feestelijke vriendelijkheid van het symposium.

Misschien dondert het ook allemaal niet. Bach met 8 solisten of met een groot koor. Bach door een solist op een kistorgeltje. De teksten waarbij Bach muziek heeft geschreven. Zijn tegenaccenten bij die muziek of juist zijn technieken om met accenten dit en dat te onderstrepen. Het dondert allemaal niet! Want je wordt geraakt.

Misschien moet ik nog een stap verder gaan, en constateren dat de ophemeling van het innerlijk permanent voorstellingen opriep van de buitenkant. Leuk, zeiden ze, dat 'Bach' (bedoeld werd natuurlijk Luther of Picander) 'Herzliebster Jesu' zegt. Best mierzoet. Maar dat is buitenkant. Het gaat natuurlijk om de binnenkant! Een stap verder gaan, zeg ik, ik bedoel dat ik sympathie ging opvatten voor die buitenkant. Bachs piëtisme, zijn superrationele verhouding tot getallen en spiegelingen. Zijn ruimtelijke blik op de muziek, waarvan de sprekers vandaag natuurlijk zeiden dat die zich vooral in de tijd afspeelde.

Zo werd het toch nog weer leuk!