Omen

Helemaal in de stemming gebracht was ik door de krant. 'Je hebt jezelf aan jezelf teruggegeven', had de zenleraar daar gezegd. Ik lette op mijn ademhaling en merkte dat mijn aandacht naar andere zaken ging. 'Gefeliciteerd!', zei ik tegen mezelf, want hierin lag volgens de zenmeester de kern van de zaak, dat je merkt dat je aandacht ergens anders heengaat.

De wereld ging voor me open, in deze vroege morgen. Rustig bezag ik de twee merels die daar op de weg liepen. Vogels, boodschappers van een andere wereld, kan zijn, maar nu gewoon deze twee vogels. Nog even en ik zou mijn aandacht weer richten op mijn adem. De cesuur werd gelegd door een voorbijrijdende auto.

Maar nee! Gefladder! Was het een vogel, die vogel soms van daarnet? Hij zag er vreemd gedraaid uit. Fladderde met een vleugel, de ander strak op de grond. Doodsangst of al stuiptrekkingen. Toen niets meer. De vogel lag plat op de weg. Stil, voorzover ik kon zien.
Weg zen, weg rustige adem. Honderd meter verder stond ik voor het stoplicht. In mijn hoofd was de merel weer een boodschapper van een andere wereld, drager van voortekens wellicht. Mijn gedachten hadden een switch gemaakt van de zenwijsheid naar de Romeinse angst. Daarbij kwam nog dat de merel was gestorven links van mij op de weg. Sinister!
Nee, het zou niet meer goedkomen vandaag, na dit begin.