Sloterdijks boek hangt eveneens als een schaduw over deze blogs. Het fascineert omdat het de fascinatie tot uitgangspunt neemt, de fascinatie voor het gedicht van Rilke over zijn fascinatie voor de torso van Apollo. Het zou kunnen zijn dat die fascinatie (van mij, Sanders, Sloterdijk, Rilke) iets te maken heeft met de torso, deze torso en/of de torso als zodanig, een onaf beeld van een onaffe god (Apollo was de helft van een tweeling) die wordt beleden in onaffe projecten die maar half worden gelezen.
Heb je iets meegemaakt als je de fascinatie zo uitsmeert, verdubbelt, halveert, herhaalt? Is het niet een truc om het goddelijke terug te brengen tot iets waar we net bij kunnen, al lezend of bloggend?
Bij filosofie hoort zeker ook de ontnuchtering. Het is precies Apollo die ons - volgens Nietzsche - in staat stelt überhaupt contact te maken met Dionysos, de god van de fascinatie en de fragmenten. Het zou dus goed kunnen zijn dat al dat concrete en anekdotische waarnaar mijn onderzoek deze dagen wordt gedreven eerder aan het eind van het proces ligt dan aan het begin. Ik maak iets mee, misschien, ooit. Ik oefen om iets 'zoal mee te maken'.
Maar zoveel geduld hebben we niet.
In deze haastige blogs wil ik - misschien puur uit nieuwsgierigheid, meer is het niet - een voorschot nemen op filosofie, op die mengeling van fascinatie en ontnuchtering. En ik ben niet te enige. Sloterdijk zelf ziet de joggers van nu als de voorlopers van de grote verandering. Noem het wanhoop, noem het kortzichtigheid. Of noem het, zoals ik eerder dacht, de tevredenheid van een man die het beste van zijn leven al achter zich heeft maar nog één keer de Ventoux op fietst. Zo maakt hij tenminste nog íets mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten